Αναζήτηση ερευνών

Η υπόθεση αφορούσε την άρνηση του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης να χορηγήσει πλήρη πρόσβαση σε νομικές γνωμοδοτήσεις σχετικά με τις νομοθετικές προτάσεις κανονισμών για τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και για τον Οργανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη συνεργασία στον τομέα της ποινικής δικαιοσύνης (EUROJUST).

Κατά τη διάρκεια της έρευνας της Διαμεσολαβήτριας, το Συμβούλιο συμφώνησε να δημοσιοποιήσει δύο από τα τέσσερα έγγραφα, αλλά ενέμεινε στην άρνησή του να δημοσιοποιήσει πλήρως τα δύο υπόλοιπα έγγραφα, αν και χορηγήθηκε μερική πρόσβαση.

Η Διαμεσολαβήτρια δέχεται ότι η άρνηση πλήρους δημοσιοποίησης των νομικών γνωμοδοτήσεων είναι δικαιολογημένη διότι η πλήρης δημοσιοποίηση θα υπονομεύσει την προστασία των νομικών συμβουλών και της δικαστικής διαδικασίας. Ως εκ τούτου, περατώνει την υπόθεση χωρίς να διαπιστώσει κακοδιοίκηση, αλλά καλεί το Συμβούλιο να επανεξετάσει την άρνησή του προϊόντος του χρόνου.

The case concerned the complainant’s request for access to two e-mails sent from the private e-mail account of the President of the Governing Board of the European Research Council Executive Agency to the members of the Scientific Council of the Agency. When the Agency refused access on the basis that the two e-mails were not in its possession as they were sent from a private account, the complainant turned to the European Ombudsman.

The Ombudsman opened an inquiry into the issue, after which the President of the Governing Board provided the Agency with copies of the two e-mails. Thus, the Agency could assess the complainant’s request for access to the e-mails under Regulation 1049/2001^[1]. The Agency then granted the complainant partial access to the documents. The Ombudsman obtained full copies of the two e-mails and was able to verify that the redactions made in the copies disclosed to the complainant were justified.

The Ombudsman therefore closed the inquiry with a finding of no maladministration.

The case concerned the Commission’s refusal to grant public access to draft versions of an Impact Assessment Report (IAR) on indirect land-use change related to biofuels (ILUC). Disclosure of the documents was refused on the ground that it would undermine the Commission’s decision-making process. The complainant, a group of organisations, considered that it should be granted access to the documents it requested.

The Ombudsman inquired into the issue. She noted that in September 2015, Parliament and Council adopted Directive 2015/1513. That Directive was based on the Commission’s legislative proposal to which the impact assessment report, the draft versions of which were at issue in this case, was attached. The Ombudsman therefore proposed that, in light of these new circumstances, the Commission grant public access to the requested documents. The Commission disagreed, arguing that there had been no maladministration on its part. It however invited the complainant to make a new request for access to documents, in light of the new circumstances. The complainant later informed the Ombudsman that, following a new request for access to documents, the Commission granted access to the documents it had requested. The Ombudsman thus closed the case with a finding that no further inquiries into the complaint were justified. She also pointed out that the Ombudsman is entitled to ask an institution to take into consideration, when responding to a proposal for a solution of the Ombudsman in an access to documents case, new arguments as to why a document should be released.

Η υπόθεση αφορούσε την άρνηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να επιτρέψει την πρόσβαση του κοινού στα έντυπα αξιολόγησης που έχουν καταρτιστεί για την αξιολόγηση των αιτήσεων που υποβάλλονται από τα κράτη μέλη με σκοπό τη συγχρηματοδότηση από την Επιτροπή των εθνικών συστημάτων επεξεργασίας δεδομένων όπως περιλαμβάνονται στις καταστάσεις με ονόματα επιβατών (PNR[1]). Η αναφορά υποβλήθηκε από βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Για την άρνηση της πρόσβασης στα αιτηθέντα έντυπα αξιολόγησης, η Επιτροπή βασίστηκε σε απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου, στην οποία αναγνωρίστηκε η ανάγκη τήρησης της εμπιστευτικότητας των εργασιών των επιτροπών αξιολόγησης σε διαδικασίες προσκλήσεων υποβολής προσφορών. Στην εν λόγω υπόθεση, το Δικαστήριο αποφάσισε ότι η δημοσιοποίηση των γνωμών των μελών της επιτροπής αξιολόγησης θα έθιγε την ανεξαρτησία τους και, ως εκ τούτου, θα υπονόμευε σοβαρά τη διαδικασία λήψης αποφάσεων του οικείου οργάνου. Ωστόσο, κατά την άποψη του ενδιαφερόμενου, η εν λόγω απόφαση δεν ισχύει για διαδικασίες αξιολόγησης αιτήσεων χρηματοδότησης που υποβάλλονται από τα κράτη μέλη.

Η Διαμεσολαβήτρια διερεύνησε το ζήτημα και έκρινε ότι η απόφαση της Επιτροπής να αρνηθεί την πρόσβαση στα αιτηθέντα έγγραφα δεν ήταν αιτιολογημένη. Επιπλέον, συμφώνησε με την άποψη ότι υπήρχε υπέρτερο δημόσιο συμφέρον που υπαγόρευε τη δημοσιοποίηση των αιτηθέντων εγγράφων. Συνεπώς, η Διαμεσολαβήτρια συνέστησε στην Επιτροπή να δημοσιοποιήσει τα αιτηθέντα έγγραφα (συμφώνησε ωστόσο ότι τα ονόματα των αξιολογητών θα μπορούσαν να παραλειφθούν).

Η Επιτροπή αρνήθηκε να αποδεχτεί τη σύσταση της Διαμεσολαβήτριας χωρίς να παρουσιαστεί πειστική αιτιολόγηση για τη θέση της. Ως εκ τούτου, η Διαμεσολαβήτρια περάτωσε την υπόθεση διαπιστώνοντας κακοδιοίκηση.

 

[1] Τα δεδομένα που περιέχονται σε καταστάσεις ονομάτων επιβατών (PNR) είναι πληροφορίες τις οποίες παρέχουν οι επιβάτες κατά την κράτηση και έκδοση εισιτηρίων και κατά τον έλεγχο επιβίβασης σε πτήσεις, καθώς και πληροφορίες που συλλέγονται από αερομεταφορείς για οικείους εμπορικούς σκοπούς. Τα δεδομένα περιλαμβάνουν διάφορα είδη πληροφοριών όπως την ημερομηνία ταξιδίου, το δρομολόγιο, τα στοιχεία εισιτηρίου, τα στοιχεία επικοινωνίας, τον ταξιδιωτικό πράκτορα μέσω του οποίου πραγματοποιήθηκε η κράτηση της πτήσης, τα μέσα πληρωμής που χρησιμοποιήθηκαν, τον αριθμό θέσης και πληροφορίες σχετικά με τις αποσκευές. Τα δεδομένα αποθηκεύονται στις βάσεις δεδομένων κρατήσεων και ελέγχου αναχωρήσεων των αεροπορικών εταιρειών.

The case concerned the Commission’s failure to reply to the complainant’s correspondence in the context of a financial audit at the Member State level. Following the Ombudsman’s intervention, the Commission replied. It disclosed the document requested by the complainant but redacted some personal data (names of physical persons). The Ombudsman found that the Commission correctly justified the redaction under Regulation 45/2001.

The case concerned the handling of a request for information as how to obtain a downloadable version of a case law database held by the European Union Intellectual Property Office (‘EUIPO’). The Ombudsman inquired into the issue and asked EUIPO to better explain its reasons why it could not comply with the request. The EUIPO’s explanation was accurate and reasonable. Thus, the case was closed with the finding of no maladministration.

The case concerned a refusal by the Commission to disclose the names of staff who had worked on a Commission State aid investigation. In the course of the inquiry the Ombudsman obtained the views of the Commission, the complainant and the European Data Protection Supervisor.

The question of whether the refusal to disclose the names was right hinged upon Article 8 of Regulation 45/2001 on Data Protection. Under that provision the person asking for disclosure must first show the necessity of disclosing the names to that person. If that test is met, the public authority must still establish whether the legitimate interests of the staff members would be affected by the disclosure of their names and, if so, whether those legitimate interests were more important than the necessity put forward by the person asking for the disclosure of the names.  

While holding that the Commission should not apply Article 8 in a restrictive manner when names of staff are at issue, the Ombudsman found that there was no maladministration on the part of the Commission in refusing to disclose the names of the staff members at issue.

The complaint, submitted by the NGO Access Info Europe, concerns the European Commission's allegedly wrongful refusal to grant full public access to evaluation documents concerning a public procurement process for the 'Rehabilitation and extension of the waste water treatment plant of Subotica' (Serbia). The disclosure of the documents was refused on the basis of Article 4(1)(b) (the protection of personal data), Article 4(2) (the protection of commercial interests) and Article 4(3) (the protection of the decision-making process) of Regulation 1049/2001. The complainant considered that it should be granted full access to the evaluation documents.

The Ombudsman inquired into the issue and found that there was no maladministration in the Commission's conduct.  However, she suggests that the Commission should systematically obtain, prior to their appointment, the consent of evaluation committee members in procurement processes to the disclosure of their names. Disclosure of their names at the conclusion of the evaluation process should be considered a condition of appointment to such a committee.

The case concerned the Commission’s failure to reply to the complainant’s letter concerning alleged illegalities committed by national courts in Estonia. In that letter, the complainant also criticised the Commission for not taking any action. The Commission explained that it has no competence to intervene in the matter. The Ombudsman inquired into the issue and found that the Commission’s explanations were correct, helpful and in line with its statutory powers. The case was thus closed as settled.

The case concerned the handling by the European External Action Service (EEAS) of the complainant’s request for public access to the “Political Dialogue and Cooperation Agreement” between the EU and Cuba. In the course of the Ombudsman’s inquiry, the EEAS released the document. As a result, the Ombudsman closed the case as settled.