Το 2001, ένας γερμανός γιατρός κατήγγειλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι η Γερμανία δεν είχε συμμορφωθεί με την κοινοτική νομοθεσία σχετικά με τον χρόνο εργασίας, και πιο συγκεκριμένα με τις διατάξεις που αφορούν τις εφημερίες των νοσοκομειακών ιατρών. Οι εν λόγω διατάξεις θεσπίστηκαν με την οδηγία 93/104/EΚ, και παρέμειναν σε ισχύ μέχρι την αντικατάστασή της από την οδηγία 2003/88. Σε δύο αποφάσεις του το 2000 και το 2003, το Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων έκρινε ότι ο χρόνος της εφημερίας πρέπει να θεωρείται χρόνος εργασίας υπό την έννοια των εν λόγω διατάξεων.

Σε καταγγελία που υποβλήθηκε στον Διαμεσολαβητή τον Δεκέμβριο του 2003 (αριθ. 2333/2003/GG), ο καταγγέλλων διατείνεται ότι η Επιτροπή δεν εξέτασε την καταγγελία επί παραβάσει που ο ίδιος υπέβαλε κατά της Γερμανίας εντός του δέοντος χρονικού διαστήματος. Αφού μελέτησε την υπόθεση, ο Διαμεσολαβητής έκρινε ότι η κατηγορία που διατυπώνει ο καταγγέλλων είναι βάσιμη. Επεσήμανε, ωστόσο, ότι η Γερμανία θέσπισε πρόσφατα νομοθεσία σε αυτόν τον τομέα, την οποία η Επιτροπή δεν είχε ακόμη εξετάσει, και ότι η Επιτροπή κατά τα φαινόμενα αποδεχόταν ότι οι αποφάσεις του Δικαστηρίου είχαν διασαφήσει τα σχετικά νομικά ζητήματα. Θεωρώντας δεδομένο ότι η Επιτροπή δεν θα καθυστερούσε περαιτέρω την εξέταση της εν λόγω καταγγελίας, ο Διαμεσολαβητής περάτωσε την έρευνά του.

Τον Νοέμβριο του 2005, ο καταγγέλλων προσέφυγε εκ νέου στον Διαμεσολαβητή. Στη νέα του καταγγελία (3453/2005/GG), ο καταγγέλλων επαναλαμβάνει στην ουσία την κατηγορία που περιείχε η προηγούμενη καταγγελία του, ήτοι ότι η Επιτροπή δεν είχε εξετάσει την καταγγελία που υπέβαλε επί παραβάσει εντός του δέοντος χρονικού διαστήματος. Ο Διαμεσολαβητής αποφάσισε να κινήσει νέα έρευνα.

Η Επιτροπή επισημαίνει στη γνώμη της ότι τον Σεπτέμβριο του 2004 κατέθεσε στον κοινοτικό νομοθέτη πρόταση τροποποίησης της οδηγίας 2003/88. Η Επιτροπή δήλωσε ότι θα εξέταζε την καταγγελία επί παραβάσει του καταγγέλλοντος υπό το πρίσμα της εν λόγω πρότασης και των εν εξελίξει διαπραγματεύσεών της με τα λοιπά θεσμικά όργανα της Κοινότητας.

Ο Διαμεσολαβητής έκρινε ότι η υποβολή πρότασης τροποποίησης οδηγίας δεν έδινε στην Επιτροπή το δικαίωμα να παραβλέψει την υποχρέωσή της να διασφαλίζει τον σεβασμό της υπάρχουσας οδηγίας από τα κράτη μέλη. Έκρινε επίσης ότι η αδιαμφισβήτητη διακριτική ευχέρεια της Επιτροπής σε θέματα που άπτονται εικαζόμενης παραβίασης του κοινοτικού δικαίου από τα κράτη μέλη δεν της δίνει το δικαίωμα να αναβάλει επ' αόριστον την έκδοση απόφασης επί μιας καταγγελίας εν αναμονή της τροποποίησης της ισχύουσας νομοθεσίας κάποια στιγμή στο μέλλον.

Συνεπώς, στις 12 Σεπτεμβρίου 2006, ο Διαμεσολαβητής απηύθυνε σχέδιο σύστασης στην Επιτροπή παρακινώντας τη να εξετάσει την καταγγελία επί παραβάσει του καταγγέλλοντος όσο το δυνατό συντομότερα και με τη μεγαλύτερη δυνατή επιμέλεια.

Στην λεπτομερή της γνώμη η Επιτροπή επανέλαβε την αρχική της θέση.

Συνεπώς, στις 10 Σεπτεμβρίου 2007, ο Διαμεσολαβητής υπέβαλε ειδική έκθεση στο Κοινοβούλιο αναφορικά με αυτή την υπόθεση.